Balıkesir’in Sındırgı ilçesinde hayatiyetli 76 yaşındaki Nurettin Yılmazer, dedesinden kalma dükkanında saraçlık mesleğini sürdürmeye çalışıyor.
Bulgaristan’ın Kırcaali kentinde 1946 yılında dünyaya mevrut Yılmazer, ailesinin yıllar önce yerleştiği Sındırgı’da dedesinden ve babasından kendisine bırakıt mütezayit saraçlık mesleğini 51 senedir yapıyor.
Motorlu taşıtların beş altı olduğu dönemde makine koşumları, binek yahut tartı beygir takımlarını dükkanında eden Yılmazer, şimdilerde ise imdi traktör ve kamyon brandası ile dinlenme kampı çadırları dikip sürücü torbası ve köpek tasması üretiyor.
Nurettin Yılmazer, AA muhabirine, eskiden at ve uzun kulaklı arabalarının çokça olması zımnında işlerinin haddinden fazla dokunaklı olduğunu söyledi.
Şu anda mesleğin zor durumda olduğunu belirten Yılmazer, “Bizim bu işimiz o ahit çokça muhteşem ve haddinden fazla hızlıydı. Haddinden Fazla çalışıyorduk, şükürler olsun o sayede üstelik 3 çocuğumuza üniversite okuttuk. Bugün olsa onu başaramazdım.” diyerek konuştu.
“Şu anda elimizde 1 lime hamut var, 2 senedir satılmıyor”
Yılmazer, 1951 yılından bu yana kategorik olan ata mirası hareket yerinin depo ile birlikte 52 metrekare olduğunu ve vaktiyle burada 5 kişinin çalıştığını dile getirdi.
Diyarbakır, Adana, Kırklareli, Balıkesir kabil kentlere haftada 50-100 yayın gönderdiklerini anlatan Yılmazer, “O ant hayvancılık da boldu amma demincek o kadar bulunmayan artık. Şu anda elimizde 1 pasaj hamut (makine koşumunda atların boynuna geçirilen çember) var, 2 senedir satılmıyor.” dedi.
Yılmazer, daha çok mesleğini hobi yerine yaptığını tabir ederek, şöyle konuştu:
“Çok şükür emekliyiz, çocuklarımızı yetiştirdik. Benden bilahare bu mesleği yapacak olan kimse yok. Dükkanı kapatacağız, benim dahi yaşım 76’ya geldi. Şakirt yetişmiyor. Yanımıza şakirt kendisine gelen yavru bile aylığım kaç mülk olacak diyerek soruyor. Yani insanlar imdi paraya tamah etmiş durumdalar, nutuk tek akıllarında üstelik yok yani. Unutulmaya yüz tutmuş mesleklerin ölmemesi, yaşatılması gerekir. Bizim isteğimiz buralarda yetişecek elemanların arz azından sigortasını veya maaşını fehamet karşılasın. Bu meslekler ölmesin, yeni elemanlar yetişsin. Bizim mesleklerimiz gitgide geçişsiz cins.”
